Time flies when you're having fun..

Hallo lieve bakra's,

Het is alweer een paar weken geleden dat ik iets geschreven heb en het wordt weer hoog tijd, omdat ik wederom genoeg heb meegemaakt.

Op zaterdag 30 maart heb ik mijn ouders opgehaald van het vliegveld hier. Ik had ze verteld dat ik ze zou opwachten in hun appartement, dus het was voor hen een grote verrassing dat ik op Zanderij stond samen met Wilma en Linda. We hebben veel bijgepraat en nog een drankje gedaan in hun appartement, maar door de lange reis hebben we ze snel met rust gelaten en hebben wij ons weer gewijd aan het Surinaamse stapleven.

De dinsdag daarop stond trip nummer drie op het programma: Galibi in combinatie met Frans-Guyana. Zoals in het algemeen nu wel bekend is hebben ze in Suriname de tijd en de Nederlanders hebben het horloge. Om 10 over half 8 zouden we worden opgehaald aan de Diamantstraat, maar zoals het met elke trip gekker wordt stonden de Surinamers ons om kwart over 7 al op te wachten. Maar no spang, ze wilden op ons wachten tot 10 over half 8. Dus werden de laatste spullen ingepakt en konden we op trip gaan. Dit keer met zijn tienen in plaats van met zijn zessen, omdat ook Mariëls broer en schoonzus en mijn ouders mee gingen. We begonnen de trip met een vijf-uur-durende busreis. Gelukkig stopten we af en toe onderweg en werd er goed voor ons gezorgd. Toen we helemaal rechts bovenin Suriname aan waren gekomen, moesten we overstappen op een boot. In de mail had heel netjes gestaan dat je je spullen goed moest afschermen met plastic tassen. Dus voor de zekerheid bij de chinees nog extra plastic tassen gekocht zodat we onze spullen veilig naar de overkant konden krijgen. En toen begon de ellende.. We verkleedden ons als mislukte teletubbies en toen we eenmaal in de boot zaten hadden we door waarom we die belachelijk grote poncho's moesten ragen. De Maronwijnerivier was nogal wild. Toen wij vertrokken vertelde Hendrik ons dat we moesten genieten van de natuur. Ik heb ontzettend genoten van mijn paarse poncho en de binnenkant van mijn ogen. Ik had het idee alsof ik in een wildwaterbaan zat die keer op keer van het hoogste punt af ging.

Na 1,5 uur op deze wildwaterbaan gevaren te hebben waren wij aangekomen op Galibi. Werkelijk alles wat nat kan worden was net, behalve onze bagage. De twee voorgaande trips (Bigi Pan en Brownsberg) waren we als prinsesjes behandeld met personeel dat onze hangmatten op hing. Helaas dacht gids Hendrik hier anders over. Voor het eerst hebben we onze eigen hangmatten geknoopt! Nadat alles hing was het tijd voor een wandeling over het strand. We liepen van het ene dorpje naar het andere dorpje en kregen onderweg uitleg over de zeeschildpadden. In het naastgelegen dorpje zagen we een kerkje, een beachvoetbalveld, een basisschool, een polikliniek en zelfs een bibliotheek! Op de terugweg kwamen wij een anaconda tegen. Deze lag midden op het strand. Het was dan wel een babyanaconda, maar alsnog.. Snel zijn we er langs gelopen om ons te begeven naar het hangmattenkamp, waar een heerlijk diner op ons stond te wachten. Na het eten hadden we vrije tijd en hebben wij besloten om naar de mini-zoo op Galibi te gaan. Mini is geen overbodige benaming voor deze zoo met minder dan 10 dieren. Het bezoekje aan deze zoo was een regelrechte giller! Welgeteld zes verschillende diersoorten waren er aanwezig in deze dierentuin: een katachtig dier dat zo vals was dat ik blij was dat deze achter slot en grendel zat, een wild zwijn, twee neusbeertjes, wat doodskopaapjes, een uil en twee schildpadden. Om de humor van ons dierentuinbezoek enigszins te begrijpen is het goed om te weten dat de "eigenaar" van deze dierentuin meer had genuttigd dan goed voor hem was op gebied van alcohol en waarschijnlijk ook drugs. Hij leidde ons langs welgeteld 4 hokken. Het hok van dat katachtige dier, maar aangezien ik drukker was met mijzelf en die kat heb ik het verhaal niet gehoord. Daarna liepen we langs een hokje waar wij in Nederland parkieten in zouden doen of een konijn. De eigenaar vertelde dat dit het hok was van de toekan. Was ja, want de toekan is aangevallen door de neusbeertjes. Gelukkig hebben we de snavel van de toekan nog wel kunnen bewonderen in het souvenirswinkeltje. Daarna liep hij langs een hok waar hij zelf bijna volledig in kroop. Daar kwamen uiteindelijk twee schildpadden uit. Deze man had duidelijk geen idee hoe je met een schildpad om moet gaan. Nu heb ik er zelf ook niet veel verstand van, maar ik weet wel dat je er niet mee kan gooien, kan dansen of op je hoofd/schouder kan zetten. Volgens de eigenaar was dit allemaal wel mogelijk en we waren er dan ook snel klaar mee. Onze aandacht werd al gauw getrokken door de aapjes. Zonder dat we het door hadden had meneer de eigenaar, naast de schildpadden, ook het wilde zwijn losgelaten. Ook deze was verre van gezond. Het werd een dolle beestenboel met rond rennende apen, neusbeertjes, schildpadden en een wild zwijn. Na de aapjes geaaid te hebben en wat leuke kiekjes te hebben gemaakt begaven we ons dan ook weer snel terug naar het hangmattenkamp, aangezien we allemaal wel klaar waren met de eigenaar en zijn mini zoo.

Na dit bezoekje maakten we ons klaar voor de schildpadden. We hadden geen idee wat ons te wachten stond, maar we trokken wederom braaf onze poncho's aan en gingen een eindje varen. Na een kwartier kwamen we aan bij een strand, waar ons meteen nadrukkelijk werd verteld dat we écht stil moesten zijn vanaf nu. We moesten even wachten bij de boot en gids Hendrik ging op onderzoek uit. Na een kleine vijf minuten haalde hij ons weer op en moesten we zachtjes met hem mee lopen. Eenmaal aangekomen bij een groot gat lag daar een schildpad van zo'n 1.70 meter. Ze was eieren aan het leggen. Wat een enorm beest, en een wonder dat we live hebben kunnen zien hoe zoiets in zijn werk gaat. Als echte natuurliefhebbers stonden we daar te genieten van dit spektakel. Al snel zag Hendrik een schildpad die op weg terug was naar de zee. Het zielige was dat de schildpad tijdens het eieren leggen verstoord was door een andere groep. Ze had al haar eieren niet kunnen leggen in het gat en was onderweg terug naar de zee. En ondertussen bleef ze maar eieren leggen.. Gelukkig was daar Linda die Hendrik aan zijn mouw trok dat de eieren daar niet zomaar konden blijven liggen. De gids gaf gehoor aan Linda's verzoek en pakte de eieren bij elkaar. Na ongeveer 8 schilpadden te hebben gezien en de eieren bij een ander nest in te hebben gegooid zijn we terug gegaan naar ons kamp.

Na weer een nachtje hangmatteren in het Inheemse dorp was het tijd om alles weer in te pakken en richting Frankrijk te gaan. Nu denk je misschien: Frankrijk? Jazeker, Frankrijk: maar dan anders. Op ons programma stond een bezoekje aan Frans-Guyana. In het dorpje Saint Laurent zijn we naar een markt geweest, waarbij er kraampjes met van alles en nog wat aanwezig waren. Het was erg leuk om dit te zien en ondertussen te genieten van de Franse taal en de heerlijke geur van lekkere broodjes. Hier hebben we onze maag dan ook heerlijk mee gevuld. Hierna hebben we nog een oude gevangenis bezocht, ook wel bekend als 'de gevangenis van Papillon'. Misschien kennen sommigen van jullie deze van de film. Na een uur was het tijd om weer de boot in te gaan richting Albina om daar weer de bus in te stappen richting Paramaribo. Wederom een erg geslaagde trip waarbij we veel hebben gezien!

Die donderdag hebben we een heerlijk chill dagje gehad. Lekker genoten aan het zwembad bij het appartement waar mijn ouders verbleven. 's Avonds zijn we wezen kijken bij de wandelmars. Dit is een soort wandel-vierdaagse waarbij iedereen mee doet en loopt voor een goed doel of een sportvereniging oid. Aansluitend wat drankjes gedaan en onze avond voortgezet in Havana. Vrijdagmiddag stapten Mariël, haar broer, haar schoonzus en ik met mijn ouders in het bootje in Leonsberg. We gingen op dolfijnen- en kaaimannentour. We voeren met het bootje richting de oceaan en stopten op een plekje waar wat vissersbootjes vis in het water aan het gooien waren. Oftewel: ze waren de dolfijnen aan het voeren. We hebben ontzettend veel wilde dolfijnen gezien. Daarna voeren we naar een dorpje waar we hebben gegeten en gewandeld. Een echt Surinaams dorpje waar iedereen, behalve 's nachts, op straat leeft; waar de muziek luid aan staat en de deuren voor iedereen open staan. We stapten in een gammel bootje waarin we de kaaimannen zouden spotten. Het begon langzaam donker te worden en de kaaimannenoogjes gaven licht boven het water uit. De gids had zo'n drie kaaimannen gevangen. Ook deze heb ik weer vastgehouden. Toch was deze niet zo groot als de kaaiman op Bigi Pan. Hierna voeren we weer terug naar het Surinaamse dorpje waarna we met de grote boot teruggingen naar Leonsberg.

Zondag zijn we wederom de kant van Brownsberg opgereden om bij Berg en Dal de kabelbaan nog een keer te gaan doen. Samen met Mariël, haar broer en schoonzus, Imke en haar ouders en ik met mijn ouders gingen we op pad. Weer slingerden we als apen in de jungle van platform naar platform, om weer het avontuur aan te gaan op 35 meter hoogte boven de Surinamerivier. Dit verliep allemaal vlekkeloos en ik heb dit keer meer van de natuur kunnen genieten dan de eerste keer.

Maandag t/m woensdag zijn mijn ouders op trip geweest naar Anaula. Dit is een eiland in de Surinamerivier. Wij als diamantjes hebben deze dagen vrij relaxed doorgebracht. We hebben gewinkeld, gezwommen en hebben een fietstocht gemaakt door de Peperpot. Met een bootje zijn we naar de overkant van de Surinamerivier gevaren naar het district Commewijne, met onze fietsen en al. Daar hebben we onze fietstocht vervolgd naar de Peperpot: een natuurreservaat van zo'n 4km waar je doorheen kunt fietsen. Het was dan ook erg mooi om te zien. De doodskopaapjes zijn weer gespot, naast de vele vlinders en vogels. Onderweg nog onder de bladeren moeten schuilen voor de regen, maar al met al zo'n 15km gefietst die dag. Erg actief dacht ik zo! Woensdagavond zijn mijn ouders teruggekomen van Anaula. Daar een bezoekje gebracht en wat plannen met mams opgezet voor de verjaardag van paps, die dag erop. Want tsja, je bent niet ieder jaar in Suriname jarig! Die donderdag als verrassing wezen ontbijten in hun appartement en een gezellig dagje gehad in Paramaribo. 's Avonds zijn we met z'n allen uit eten geweest bij Het Vat, waarop er ook al afscheid genomen moest worden. Eigenlijk twee dagen te vroeg, maar die vrijdag zouden wij vertrekken voor vier dagen vertrekken naar de Raleighvallen.

Zo gezegd, zo gedaan. Vrijdagochtend stond er een privétaxi op de stoep in plaats van een tripbusje. De groep was groter geworden en wij als zes diamantjes konden precies in deze privétaxi om naar Witagron te worden gebracht. Voor degene die wil weten wat het verschil is tussen een privétaxi en een tripbus: vijf uur lang in een grote bus die slomer rijdt, zonder airco en weinig muziek of vijf uur lang in een taxi met muziek, televisie, relaxte stoelen en airco.. De keus was voor ons al snel genoeg gemaakt! Rond twee uur in de middag kwamen we aan in Witagron: midden Suriname. Daar hebben we geluncht en moesten we alles overpakken en gingen we verder met de boot. Zo vlot als wij Nederlanders zijn pakten we alles over en waren we klaar voor een drie uur durende bootreis. Helaas dachten de Surinamers hier anders over. De auto waarin de benzine zat voor de boot had autopech gekregen, en dus moest er teruggereden worden om hen te helpen en om natuurlijk de benzine te halen. Na een uur wachten in de brandende zon kwam daar dan toch de benzine aan. Instappen en gaan! Helaas werd het al erg schemerig en kwamen we na drie uur varen over de Coppenamerivier in het donker aan op Fungu eiland: ook wel bekend als Raleighvallen. Fungu eiland vormt 'de poort' naar het Centraal Suriname Natuurreservaat en ligt midden in het Amazone regenwoud. Het gebied heeft een oppervlakte van 1,6 miljoen hectare en is het grootste, onbewoonde tropisch regenwoud Natuurreservaat in de wereld. Zo stijf als wij waren stapten we met houten billen uit de boot. In het donker vonden we de weg naar ons verblijf. Onze hangmatten werden opgehangen en het avondeten werd genuttigd. We maakten er nog een gezellige avond van en gingen niet al te laat naar bed (lees: hangmat) in verband met de zware wandeling die ons de volgende dag te wachten stond.

Zaterdag was de dag van de waarheid. We hadden er al meerdere studenten over gehoord dat de zaterdag een zware dag zou zijn. We gingen namelijk de Voltzberg beklimmen. Voor degene die dus denken dat ik alleen maar vakantie vier heeft het goed mis. Als dappere strijders gingen we met een groep van 20, inclusief gids, de bushbush in. We moesten 3 uur lang wandelen door de jungle: over boomstronken klimmen en balanceren, over beekjes springen, onder boomstronken door kruipen enzovoort enzovoort. Na de wandeling kwamen we aan bij een plateau. Vanaf het plateau was de Voltzberg goed te zien. De gids vertelde ons dat we nu nog 30min. moesten wandelen en daarna 20min. moesten klimmen voordat je boven was. De ogen klapperden me bijna uit het hoofd. In zo weinig tijd, zo'n belachelijk grote/hoge berg beklimmen? Hoe gaan we dat in vredesnaam doen?! En dan wel te begrijpen dat de helft van de berg alleen maar van steen is. Na een korte pauze gingen we de strijd aan. De laatste twintig minuten stonden ook echt in het teken van klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Het eerste gedeelte was dan ook nog door de jungle. Stappen van een meter, van de ene boomstronk naar de andere. Langzamerhand werd het alleen maar steen en moest je er stijl tegen op lopen. Maar zo fanatiek als we zijn hebben we doorgezet en na stevig doorstappen, omdat je anders gewoon echt uitglijdt en niet weet hoe ver je terug zakt zijn we aan gekomen op de top van de Voltzberg. Wat een uitzicht over de jungle van Suriname! Erg zwaar maar zeker de moeite waard. Na een pauze en een aantal fotoshoots maakten we ons klaar voor de terug weg. We zouden namelijk een half uur op de top blijven, maar in de verte was regen op komst. En als je dan op een berg staat die voor de helft uit steen bestaat is het beter om heel snel naar beneden te gaan, aangezien de regen hier anders wel voor zorgt.. Zo steil en glad als de berg was moesten wij af en toe op handen en voeten naar beneden. Misschien denken jullie nu: een dagje wandelen, dat moet te doen zijn. Dat dachten wij eerst ook, maar als je in een tropische regenwoud loopt met ongeveer 30 graden, je moet springen, stappen moet maken van een meter waardoor je broek uitscheurt en je 5 liter water op je rug hebt voor de inwendig mens dan kan ik je vertellen dat je hier vanaf minuut één al anders over denkt. Toen we eindelijk weer bij de boot waren, waren daar de prachtige Anjoemaravallen waarin we heerlijk konden relaxen na een lekkere dag wandelen. Niet dat we al niet zeiknat waren van het zweet en de regen, maar het was heerlijk verfrissend om hieronder af te koelen. Weliswaar in bikini met dikke sneakers vanwege de vele stenen, maar toch. De avond stond in het teken van douchen, eten en gezelligheid, waaronder het spel Skip-Bo vaak werd gespeeld. Ook kregen we een optreden van de Raleighboys. Heerlijke Surinaamse muziek waarbij de beentjes, ondanks de opkomende spierpijn lekker van de vloer gingen.

Zondag was een relaxte dag. Dit was maar goed ook, aangezien we amper konden lopen vanwege de hevige spierpijn. Maar wat wil je, als je de dag ervoor minstens 7 uur hebt gewandeld door de jungle.. We gingen al vroeg ons nest uit om toekans en ara's te spotten. Na het ontbijt maakten we ons klaar voor een kleine wandeling naar de moedervallen. Na een uur lopen kwamen we aan bij een grote stroomversnelling. Hier hebben we lekker gegeten en uitgerust, waarop we weer terug konden wandelen. 's Middags hebben we lekker kunnen relaxen. We hebben lekker in de zon gelegen op de rotsen, de aapjes gevoerd en spelletjes gedaan. En dan nog een moment, wat je ook eens in je leven gedaan moet hebben; jezelf wassen in de rivier. Samen met Linda durfde ik de gok te wagen: in een rivier vol piranha's hebben wij ons haar gewassen en ons lichaam opgefrist. Dit was wederom genieten!

De volgende dag stond weer in het teken van (terug) reizen. We ruimden de boel op en maakten ons weer op voor de 3 uur durende bootreis en de vijf uur durende reis in onze privé taxi.

Het was weer een leuke, vermoeiende maar vooral gezellig trip waarin we erg fanatiek bezig zijn geweest en vooral veel mensen hebben leren kennen.

De laatste dagen die we hier hebben staan voornamelijk in het teken van genieten. Niet dat we dat al niet genoeg gedaan hebben, maar toch. We willen zo weinig mogelijk praten over de terugreis, maar als je nog maar drie nachten hier hebt wordt dat onderwerp zo langzamerhand steeds vaker aangesneden. Ik kan je eerlijk vertellen dat ik dit nu type met tranen in mijn ogen. Ik heb heel veel zin om al mijn lieve familie en vrienden weer te zien in Nederland, maar vind het verschrikkelijk om alles hier te moeten achterlaten. Je hebt toch een soort van eigen leven opgebouwd in die drie maand, waarin we ontzettend veel hebben gezien, hebben genoten en natuurlijk volop vakantie hebben gevierd.

Ik ga nog, voor heel even, maximaal genieten en zie/spreek jullie (na) vrijdag! Aanstaande donderdag, 17.50u lokale tijd gaan wij de lucht in. De vlucht duurt 8 uur en drie kwartier en wij landen dus vrijdag 26 april om 07.30 (Nederlandse tijd) op Schiphol.

Een dikke brasa & bosi voor alle mensen die deze drie maand trouw mijn verslagen hebben gelezen! Al jullie reacties hebben me erg goed gedaan, keer op keer. Voor zover was dit mijn laatste bericht uit Suriname. Daar waar ik meer dan een jaar naar toe heb gewerkt, is bijna voorbij.. Maar één ding is zeker: I LOVE SU!!