Brownsberg, einde stage en geweldige feestjes

Lieve volgers,

Het is inmiddels alweer 3 weken geleden dat ik jullie wat heb verteld over mijn avonturen hier, dus het wordt wel weer hoog tijd!

In mijn vorige verslag vertelde ik dat ik op trip zou gaan naar Brownsberg, in combinatie met Stone Island/Brokopondomeer en de kabelbaan. Zaterdagochtend 9 maart werden wij om half acht 's morgens opgehaald van huis. Bepakt en bezakt met onze bagage (inclusief hangmatten) stapten we het busje in. Allereerst reden we naar Berg en Dal. We zouden daar met de kabelbaan van platform naar platform gaan. We werden bepakt met allerlei touwen en katrollen, waarop we vervolgens een testrit moesten maken om te kijken of je het wel kon. Deze testrit was alleen maar drie meter boven de grond, terwijl we daarna zo'n 35 meter boven de grond zouden komen te hangen. Toch gingen we de uitdaging aan en zijn we acht keer van platform naar platform gegaan. En dit ook met een enoooorme snelheid. Eén van de laatste keren gingen we over de Surinamerivier. Met een hoogte van 35 meter hingen we aan de kabel en 'vlogen' we over de rivier om vervolgens weer uit te komen in de jungle. Wat een ervaring, het was af en toe best eng door de snelheid, maar super vet om te doen!!

Na de kabelbaan gingen we naar Stone Island. Dit is een schiereiland in het Brokopondomeer (ook wel bekend van echte meisjes in de jungle). Bij Stone Island hebben we geluncht en kregen we de gelegenheid om een duik te nemen in het meer. Ondertussen werd er ook nog even doodleuk een piranha gevangen. "Voor het avondeten", werd ons verteld.. Vervolgens zijn we doorgereden naar het dorpje Brownsberg. De laatste dingen werden ingeslagen in de supermarkten, omdat we naar de top van de berg moesten rijden met de bus. We vonden de weg richting Brownsberg al erg slecht en vol gaten, maar er werd ons verteld dat het onderweg naar de top nog erger zou zijn. En of dit erger was.. Er zaten echt joekels van gaten in de weg waardoor wij zo ongeveer alle kanten van de bus hebben gezien. En hoe hoger we kwamen, hoe dieper het ravijn vlak naast ons werd. De bus reed behoorlijk hard omdat het één blubberbende was vanwege de regen, dus we glibberden alle kanten op. Marc reed voor ons met de auto, en hij had het nog erger te verduren. Wij moesten af en toe stoppen omdat hij er zo'n drie keer over deed om een heuvel op te komen. Na een aantal keer waren ook al die pogingen tevergeefs, want hij kwam over dwars op het smalle weggetje te staan en gleed nog net niet het ravijn in. Maar in Suriname hebben ze overal een oplossing voor: auto aan de kant van de weg en Marc stapte bij ons het busje in. Toen was het aan ons de beurt om de glibberige heuvels op te glijden. Ik heb Imke haar hand zo ongeveer fijn geknepen van de spanning. Uiteindelijk kwamen we boven aan, dolblij dat we het hadden overleefd. We hebben onze hangmatten opgehangen en onze spullen neergezet zodat we een wandeling konden maken door de jungle. Tijdens deze wandeling kwamen we ineens een nest tegen van een vogelspin. Terwijl wij het uitgilden was de gids bezig met het vangen van het dier. Hij vroeg of we ermee op de foto wilden. Ik heb eerst maar even de kat uit de boom gekeken om te kijken hoe het beest zou reageren op anderen, maar zolang je zelf rustig bleef deed de tarantula-spin dit ook. Van mijn armen, tot schouder, tot zelfs op m'n gezicht heb ik 'm gehad! Weer een try before you die momentje, en wat voor één.. Toch was het wel een kwestie van de spin neerzetten, een foto maken en wegwezen met het dier. Hierna hebben we nog even gewandeld en toen was het tijd voor het diner.

's Avonds gingen we een wandeling maken om een aantal dieren te kunnen spotten. Daar liepen we dan door de jungle op onze patta's, met vuilniszakken aan tegen de regen en een zaklampje in onze handen. Na tien minuten wandelen zagen we in een plas een grijze Kaaiman. We zagen alleen een paar rode ogen, maar de gids wilde hem per se vangen voor een foto momentje. Prima, ga je gang. We liepen om de plas heen en ineens had Mariël een groot zwart beest op haar hand. Hij bleef gewoon zitten toen ze hem weg sloeg en stak haar toen. Meteen werd het dik en begon het ontzettend zeer te doen. Hierna zetten ook Imke het op een schreeuwen, samen met een andere studente. Ook zij waren gestoken. Toch hadden we samen de moed bij elkaar verzameld om weer verder te wandelen. Opeens werd Wilma in haar hals geprikt, en Mariël nog een keer in haar buik, dwars door haar shit heen. We waren er eigenlijk allemaal een beetje klaar mee omdat we meer op die beesten aan het letten waren dan op de natuur om ons heen. We zijn teruggelopen en hoorden later dat het wespen waren: de grootste die er bestaan. Wij hebben het opgezocht en ik zal even letterlijk kopiëren wat er voor een omschrijving bij staat: "Het insect komt voor in Zuid-Amerika, waar ze daadwerkelijk tarantula’s bejagen. De tarantulawesp is niet agressief en dat is maar goed ook, want als hij eenmaal steekt is dat zeer pijnlijk. Het zou zelfs één van de meest pijnlijke steken zijn die welk insect dan ook kan uitdelen. Wellicht niet meer dan passend voor de grootste wesp ter wereld..."

Weer aangekomen bij de plek van overnachting hebben we de spullen gepakt en een feestje gebouwd in een overdekt huis verderop. Hapjes, drankjes en gezelligheid: alles was aanwezig. De overnachting in de hangmat verliep voor mij ook soepeler dan de eerste keer: het begint dus al te wennen! De volgende ochtend moesten we er op tijd uit want een grote wandeling stond op het programma. Na het ontbijt gingen we vol goede moed richting de watervallen. Het eerste stuk lopen wilde best, geen probleem. Eenmaal in de jungle werd het anders. Het was enorm glad door de regen dus je moest heel erg op passen waar je je voeten neerzette. Ook moesten we de heenweg afdalen, daardoor gleed je nog makkelijker weg. De hele weg naar de Ireneval heb ik eigenlijk alleen maar mijn schoenen lopen bewonderen. We hielden elkaar vast en keken alleen maar naar beneden om te kijken waar we het best langs konden lopen en waar we onze voeten konden plaatsen. Maar het was het waard. De waterval was erg mooi. We hebben toch nog even van de omgeving kunnen genieten in plaats van dat getuur naar onze schoenen. We hebben onze kleren uitgetrokken en zijn in onze bikini onder de waterval gaan staan. Heerlijke verkoeling! Na een rustpauze van een half uur zijn we weer terug gaan wandelen, oftewel we moesten nu klimmen. Dit was erg bevorderlijk voor onze bilspieren. We zeiden al, we komen met Surinaamse billen terug! Haha.. Na een douche en de lunch zijn we weer gaan wandelen, maar in plaats van vier uur werd het een wandeling van een klein uurtje. We moesten nog een stukje klimmen om bij het hoogste punt van Brownsberg te komen: de Mazaroni top. Het was een prachtig uitzicht over Stone Island en het Brokopondomeer. De terugweg naar beneden was het ook nog ff billenknijpen, maar gelukkig ging het dalen de bus wat makkelijker af. Al met al een erg geslaagde trip waarbij we goed wat spieren hebben benut!

De weken hierna bestonden voornamelijk uit stage en het afronden hiervan. Ik heb veel dingen meegemaakt op stage waar ik ontzettend veel van zal leren, vooral voor mezelf als leerkracht. Ik heb echt respect gekregen voor hoe ze met weinig materiaal bepaalde lessen toch nog erg leuk kunnen maken. En als je dat vergelijkt met Nederland, mogen wij toch echt wel in onze handen knijpen met wat we allemaal hebben.. Ik wist dit van tevoren ook wel, maar als je het met eigen ogen zien begrijp je ook echt wat ermee bedoeld wordt. Zo werden er op een gegeven moment nieuwe reken- en geschiedenisboeken bezorgd, omdat de oude bijna uit elkaar vielen van ellende. De kinderen waren echt door het dolle heen, terwijl het in Nederland de normaalste zaak van de wereld is dat de schoolboeken gewoon goed zijn. Ook heb ik mijn éénnalaatste stageweek de hele week de klas alleen gedraaid. Dit vanwege een sterfgeval bij mijn mentor in de familie. Ik heb erg leuke en gezellige dingen kunnen doen met de kinderen.

Ondertussen waren mijn oom en tante ook hier in Suriname, en ik heb met hen een aantal keer geluncht en uit eten geweest en we hebben een bezoek gebracht aan de vlindertuin. Dit was ook erg mooi om te zien. We hebben de vier stadia gezien van een rups naar een vlinder en werden rondgeleid tussen allerlei vlinders. Ook waren daar andere dieren zoals slangen en schildpadden. Ik heb nog babyschildpadjes vast mogen houden, super schattig! Ook hier komen de foto's snel van op facebook.

Afgelopen maandag was mijn allerlaatste stagedag met de kinderen. Ook was toen het paasetentje, dus we hebben dit mooi kunnen combineren. Mijn mentor had saoto-soep gemaakt met een satéstokje en samen met de kinderen hebben we lekker mogen smullen van al het lekkers. Aan het einde van de dag werden alle kinderen opgeroepen om op het plein te komen waar de leerling van de maand bekend werd gemaakt. Ook Wilma en ik werden naar voren geroepen waarbij we nog eens werden bedankt voor alle spullen en het geld wat we aan de school hadden geschonken. Vervolgens kwamen onze mentoren naar voren en kregen we onder luid applaus van de hele school wat afscheidscadeaus. Ik heb een shirt, een pet, een pennenhouder, een kaartje en een enorme fotocollage gekregen. Echt super leuk. Dinsdag was het ouderochtend en samen met mijn mentor heb ik deze gesprekken nog even gevoerd, waarop ik 's middags nog even een bezoekje heb gebracht bij mijn mentor thuis. Erg gezellig en leuk om te zien hoe gastvrij deze mensen zijn.

Wij kunnen nu zeggen dat we echt vakantie hebben. We zijn hier inmiddels al twee maand en hebben nog maar vier weken te gaan. Time flies when you're having fun. Ik moet zeggen dat ik alle mensen in Nederland mis, maar het land zelf totaal niet. Doe mij maar de Surinaamse mentaliteit en de temperatuur! En de feestjes hier.. Gisteren hebben we Holi Phagwa gevierd. Dit is een combinatie van een lentefeest, een feest van de overwinning van het goede op het kwade en een nieuwjaarsfeest. Officieel is het een Hindoestaans feest maar inmiddels wordt het in het hele land gevierd. Het was op het onafhankelijkheidsplein en in de palmentuin. Het was allemaal omgebouwd tot een echt festivalterrein en er was heerlijke muziek aanwezig. We hadden 's middags in allerlei kleuren poeder gekocht en bekogelden niet alleen elkaar, maar ook onbekende mensen. Ik voelde me net weer een kind en heb echt een geweldig feest gehad. Ook Yellow Claw heeft nog even wat leuke deuntjes laten horen en als groot fan ben ik natuurlijk niet met beide beentjes op de grond blijven staan. Ik ben nu nog steeds aan het nagenieten en kijk met een big smile naar de foto's, die ook straks op facebook komen!

Zo, hopelijk heb ik jullie nu weer bijgepraat over mijn avonturen van de afgelopen weken.

Bigi brasa (dikke knuffel) vanuit het geweldige SU waar ik nog lang niet weg wil!