I love my life

Lieve volgers,

Aangezien mijn vorige reisverslag dateert van zo’n twee maanden geleden, was het wel weer eens tijd voor een nieuwe. Ik zal proberen om verder te gaan waar ik de vorige keer ben gestopt: Valentijnsdag.

Op deze dag hebben we niet veel gedaan. We hadden gepland om eventueel een helikoptervlucht te doen, omdat we hoorden dat dit twee jaar geleden (toen wij er ook waren) ook werd gedaan. We hadden er nu niets van weer gehoord en dus verliep de dag erg rustig. Voor de avond stond er een concert van Gio & Keizer op de planning, in Havana. Ze kwamen weliswaar op z’n Surinaams, om 3.30 uur aanwaaien, maar wat hebben we genoten!

Die dinsdag stond er nieuw bezoek vanuit Nederland voor ons op de planning. Linda zou langs komen, samen met Angela (haar zusje) en Marije (van de pabo). Linda is hier twee jaar geleden ook geweest, dus we konden nu met z’n vieren de dingen herbeleven! Als verrassing hadden wij hen opgehaald van Zanderij. Het was erg leuk om hier weer bekenden te hebben.

Woensdag was onze laatste werkdag van die week, omdat we donderdag vrij hadden in verband met Chinees Nieuwjaar. Voor de vrijdag hadden we verlof aangevraagd, in verband met het bezoek vanuit Nederland. Dit zorgde voor een lang weekend, wat we op woensdagavond graag in wilden leiden met een bezoekje aan de beautysalon: House of Pureness. We hebben daar allereerst heerlijk een half uur in de jacuzzi gezeten, waarna we een uur lang werden gemasseerd. Het was heerlijk! Even maximaal ontspannen.

In mijn vorige reisverslag had ik al verteld dat Wilma hier een auto heeft gekocht, de witte Suzuki Swift a.k.a. Sunnery James. Hier maken we dan ook optimaal gebruik van, en we gaan regelmatig buiten de stad om te chillen. Zo zijn we op Chinees Nieuwjaar (19 februari) een dagje naar Babunhol geweest. Imke en ik waren hier nog nooit geweest, en dit schijnt een prachtige plek te zijn. Daar aangekomen bleek niets minder waar. Naar mijn mening is dit nog steeds het mooiste plekje in Suriname. Zo ingeburgerd als wij inmiddels zijn, gaan onze uitstapjes altijd op een relaxte manier. We stappen in de auto, nemen de koelbox en onze zwemkleding mee en de rest zien we onderweg wel. Aangezien het hier stikt van de Chinese supermarkten, halen wij onderweg altijd eten en drinken. Zo wilden we dat die dag ook doen. Het is dan ook nooit in ons op gekomen dat zij dicht zijn tijdens Chinees Nieuwjaar. Qua voedsel was het dus een beetje karig, maar later op de dag kwamen er ook nog vrienden van ons aanwaaien en zo hebben wij een gezellige dag gehad. Die avond was het dan eindelijk zover, we zouden naar Fifty Shades of Grey gaan. We wilden eigenlijk op Valentijnsdag naar de première, maar dit was al vrij snel uitverkocht. We vertrokken alleen wat te laat vanaf Babunhol, waardoor het een gehaast en een gevlieg was in huis. Binnen twintig minuten waren we alle drie gedoucht en klaargemaakt. Vervolgens was het weer gassen maar! Een vriend van ons ophalen, door naar de Hermitage Mall, de Mc Donalds naar binnen werken en toen gelukkig nog op tijd aankomen bij de bios.

Aangezien de bioscoop hier bijna niets kost en de auto van Wilma prima rijdt, is de bioscoop bijna een wekelijks terugkerend evenement. Inmiddels hebben wij behalve Fifty Shades ook al Focus en Run All Night gezien. Insurgent staat ook nog op onze wish list, naast vele andere films.

Die zaterdag zouden er heel wat vrienden van ons op trip gaan naar Ayo. Dit is een plantage, wat langzaamaan steeds meer bezocht wordt door toeristen. Er is ook een heerlijk strandje waarbij je lekker kunt zwemmen in de Surinamerivier. Aangezien wij die avond ervoor flink hadden doorgehaald in touché, stond het energielevel bij ons op nul. Wat later op de dag reden we die kant op, waarna we een gezellige dag hebben gehad. We hebben lekker gechillt en gekeken naar de vangkunsten van piranha’s van de jongens. Halverwege de avond was het tijd om ons weer te begeven richting Paramaribo.

Dinsdag 24 februari was de opening van Euphoria, een nieuwe nachtclub in Paramaribo. Vato Gonzalez kwam daar draaien, samen met vele andere dj’s. Samen met Linda, Marije en Angela hebben wij ons prima vermaakt! Het is een prachtige club met een mooie uitstraling. Wat betreft feestjes hebben wij hier niets te klagen. Ik kan wel even bezig zijn als ik ze allemaal moet gaan benoemen, maar ik zal jullie vermaken met de leukste. Zo hadden we op 27 februari een poolparty. Dit schijnt één van de grootste feesten in Paramaribo te zijn voor stagiaires/werknemers uit Nederland en België. En niets bleek minder waar. Eerst een pre-party bij de Gouvernour, om vervolgens met een partybus (open bus met muziek) door de stad te touren waarna je afgezet wordt bij het hotel waar de poolparty was. Er waren vier partybussen besteld, maar aangezien er “maar” 50 man op zo’n bus mag en de gastenlijst tegen de 300 aan liep, moest er nog een vijfde bus komen. Wilma en ik hebben dus nog even verder gefeest bij de Gouvernour en zijn toen richting het hotel gegaan met de overvolle(!) vijfde partybus. Daar aangekomen gingen we naar één van de hoogste verdiepingen, waar de poolparty was. Wat een groot feest!

In diezelfde week heb ik samen met Wilma nog een bezoekje gebracht aan de Renckewitzschool, onze stageschool van twee jaar geleden. Ik heb het contact met mijn mentor van toen nog steeds onderhouden, waardoor we makkelijk konden overleggen met elkaar. Het was ontzettend leuk om haar weer te zien! Ook was het leuk om er achter te komen dat zij nu ‘Wilma’s kinderen’ les geeft. Daarna was het tijd om mijn kinderen op te zoeken. Zij zitten inmiddels al in klas 6, bij ons bekend als groep 8. Hun reactie toen ze mij zagen was onbetaalbaar. Ze herkenden me meteen en schreeuwden mijn naam. En wat zijn ze groot geworden! We hebben natuurlijk wat kiekjes geschoten en daarna was het ook weer tijd om te gaan.

De week erop was het weer tijd voor de minder leuke bezoekjes in Paramaribo: de vreemdelingendienst. Op 7 januari hadden wij een afspraak (deze duurde een halve dag) om onze papieren in te dienen, drie weken later zouden wij gebeld worden over ons agendanummer. Natuurlijk werden wij niet gebeld, waardoor wij drie weken na 7 januari zelf maar naar de vreemdelingendienst zijn gegaan. Daar aangekomen bleek dat het niet voor elkaar was, we moesten over twee weken maar terug komen. Zo gezegd, zo gedaan, op woensdag 4 maart zijn Imke en ik dus weer die kant op geweest. We moesten een kwartiertje wachten (wauw!) en daar was dan eindelijk ons agendanummer. Maar nu komt het: wanneer je je agendanummer hebt, moet je nog 10 weken wachten tot je daadwerkelijk je visum hebt. Tien weken na 4 maart komt uit op 13 mei, wat betekent dat wij, als het niet op het Surinaamse tempo gebeurt, drie dagen voor vertrek naar Nederland ons visum kunnen ophalen. Daar wachten wij natuurlijk niet meer op, wat betekent dat wij dus eigenlijk zonder visum weer naar Nederland zullen vertrekken. Ik kan me prima aanpassen aan de Surinaamse mentaliteit, maar soms heeft het ook zo zo’n nadelen.

Vier weken geleden (6 maart) was er Holi Phagwa. Dit is een combinatie van een lentefeest, een feest van de overwinning van het goede op het kwade en een nieuwjaarsfeest. Officieel is het een Hindoestaans feest maar inmiddels wordt het in het hele land gevierd. Het was op het onafhankelijkheidsplein en in de palmentuin. Twee jaar geleden noemde ik dit het mooiste feest dat ik ooit heb meegemaakt. Nu mochten we het opnieuw beleven. Rond vier uur ’s middags zijn we richting de stad gegaan, waar we wat gegeten hebben bij de Subway en waarna we onze tocht hebben vervolgd richting de palmentuin. Voordat we daar aankwamen, besloten we om elkaar alvast wat te bepoederen, zodat niet iedereen ziet dat je nog ‘schoon’ bent. We hadden in die week al vele kleuren poeders bij de Chinees gekocht, waardoor we goed voorbereid waren. Imke besloot toen om mij te bekogelen met de kleur geel. Dikke prima, je doet maar, dacht ik. Totdat het dopje (wat er voor zorgt dat er niet te veel in één keer uit komt) er af vloog en ik, net op het moment dat zij achter mij stond en wilde gooien, achterom keek. Hierdoor kreeg ik de volle lading over de rechterkant van mijn lichaam. En ja, ook in mijn mond. Onze lachspieren deden weer zijn werk en dit was voor ons het teken dat het weer een mooi feestje zou worden. In de palmentuin werden we alsnog van alle kanten bepoederd en vol gesmeerd met verf. Daarna begaven we ons richting het onafhankelijkheidsplein, waar twee area’s met muziek waren opgebouwd. Eén area met echte Surinaamse en Hindoestaanse muziek, en één area met zowel Surinaamse als Europese muziek. De dj’s lieten leuke deuntjes horen, maar het echte wachten was natuurlijk op DJ Chuckie. Vlak voordat hij op kwam, begon het te regenen. We hebben even geschuild onder de bomen maar toen we hoorden en zagen dat Chuckie op kwam keken we elkaar aan. We hoefden niet lang na te denken en we besloten om gewoon het veld op te gaan. Het bleef nog een poos regenen, maar het feest werd er niet minder om. Aangezien de verkiezingen er aan zitten te komen hier en alle partijen druk bezig zijn met het werven van stemmen, kwam ook niemand minder dan Desi Bouterse het podium op, tijdens het optreden van Chuckie. Hij deed een praatje (dit heb ik alleen gemist), waarna hij vele dollars het publiek in gooide. Chuckie had al een nummer voor hem klaar gezet en met één druk op de knop knalde het nummer ‘All I do is win’ het onafhankelijkheidsplein over. Ja hoor, de Surinaamse manier van stemmen werven. Daarna liet Chuckie nog weer vele leuke deuntjes horen. We hebben enorm genoten van de dag, en het blijft voor mij nog steeds het mooiste feest wat ik ooit heb meegemaakt.

Bij thuiskomst kwam de ellende.. jezelf weer schoon krijgen. Zodra er iemand onder de douche stond moest de ander met een washandje de rug schoonmaken. Het lichaam wilde aardig goed schoon worden, weliswaar na een wasbeurt of drie. Ons haar daarentegen.. door de fikse regenbui was al het poeder een soort verf geworden, waardoor het helemaal was ingetrokken in ons haar. Hierdoor bleven lokken in mijn haar roze met oranje. Imke was blauw met paars, en Wilma had een roze gloed. Nu, een maand later(!), is het nog steeds niet helemaal weg. Het vervaagt veel te langzaam, maar het was het zeker waard!

Zoals ik al vertelde, was het erg leuk om hier weer bekenden vanuit Nederland in Suriname te hebben. Voor Linda was het sowieso bijzonder, om na twee jaar weer terug te zijn in Suriname. Maar op 10 maart was het dan ook weer tijd om naar huis te gaan. Gedurende drie weken hebben we samen gegeten, gefeest en gechillt. Ook zijn we een keer uit eten geweest bij Bar Zuid. Toen we daar een poosje zaten kwamen Gio & Keizer ook, waardoor we ineens met hun in een restaurant zaten. Lekker ongemakkelijk aangezien wij het over hun hadden en zij over ons. Dit moment moest uiteraard nog wel even vastgelegd worden. Die ochtend, op 10 maart, zijn Imke en ik nog langs geweest bij hun appartement om hun gedag te zeggen. Het waren drie leuke weken! De eerste dagen in die week bleef ik thuis van het werk, omdat ik dat weekend een kleine buikgriep kreeg. Ik vrees een tekort aan vitamines en slaap. Hier kwam ik gelukkig snel weer bovenop, waardoor ik Imke vanaf woensdag weer kon vergezellen.

Het weekend daarop bestond voor de donderdag uit een partybus, waarna we naar Havana zijn geweest. Die partybussen blijven hier leuk, hoe vaak je er ook op gaat. Lekkere drankjes, een open dak, keiharde muziek en gezellige mensen. Vrijdags moesten we nog een dagje werken, en daarna was het weer tijd voor een weekend buiten de stad. Een oud huisgenootje van Wilma, Sanne, had de trip georganiseerd. Ze had een bus voor 30 personen gereserveerd. Dit was een prima idee, tot we erachter kwamen hoeveel personen en hoeveel bagage er mee moest. Want ja, er waren natuurlijk veel dames mee. Hele koffers en weekendtassen gingen er mee en dat voor één nacht. Gelukkig was een vriendin van ons (Roos) samen met haar vriend met de auto gekomen, waardoor er daar nog wat bagage in kon. Na alles te hebben ingepakt en we allemaal enigszins comfortabel zaten, kon het feest beginnen. Rond tien uur ’s morgens kwamen de eerste djogo’s (literflessen Parbo bier) tevoorschijn. Halverwege moesten we alweer stoppen om een nieuw kratje aan te schaffen. De plek waar we verbleven, Lim Tutu, was van de oom van een vriend van ons. Daar aangekomen werden de spullen uitgepakt en gingen de jongens het bos in. De reden hier van wisten we niet, maar dit werd ons later verteld.. In mijn vorige reisverslag heb ik jullie al verteld over hoe dol slangen op ons zijn. Ook tijdens deze trip werden wij weer vergezeld door een slang. Ditmaal een gele met zwart. Wat voor slang dit is weet ik niet, maar het was duidelijk geen lieverdje. De jongens hadden hem namelijk neergeschoten, in stukken gehakt en vervolgens verbrand. Een leuk idee als je nog een nacht voor de boeg hebt.. ’s Middags werd er een heerlijke cassavesoep gemaakt en daarna was het tijd voor een potje volleybal. We hebben lekker gechillt, spelletjes gespeeld en gevoetbald en gevolleybald.

’s Avonds werd de barbecue aangestoken waar heerlijke kip op werd klaargemaakt. Sanne zorgde voor een lekkere aardappelsalade en een salade met komkommer en tomaat. Na het avondeten werd het kampvuur aangestoken en werden de hangmatten geknoopt. Bij het vuur konden we genieten van muziek en een lekkere cocktail, gemaakt van een uitgeholde watermeloen met daarin wodka. Dit was optimaal genieten! Omdat het feest al om acht uur ’s avonds begon, vonden de meesten het om twee uur ’s nachts ook al mooi geweest en kropen zij in hun hangmat. De hut was alleen ietwat klein voor zoveel hangmatten. We hingen met zo’n dertien mensen op één rij, waardoor iedereen het voelde als iemand een beweging maakte. Toch maakte dit het ook wel lekker knus. Aangezien er ook wat Surinaamse vrienden van ons mee waren, maakte dit de nachtrust niet rustiger vanwege het harde gesnurk. Als één van de laatsten kropen Wilma en ik in onze hangmat, omdat we amper konden slapen. Toen we om half 5 eindelijk lekker hingen en bijna in slaap vielen, vond een vriend van ons het nodig om ontbijt klaar te maken. Juist ja, het ontbijt wat pas om 8 uur klaar hoefde te zijn. Hij kon namelijk ook niet slapen en wilde graag eieren bakken. Na dit gedaan te hebben, wilde hij ook al de kip klaarmaken die voor het middagmaal van 14.00 uur pas klaar hoefde te zijn. Dit was zo’n beetje het tegenovergestelde van het Surinaamse tempo. Je kunt je dus voorstellen wat voor nacht wij hebben gehad: een korte. Na een uurtje onze ogen dicht te hebben gehad was het alweer tijd om te ontbijten. Ondanks het achterlijke tijdstip om dit klaar te maken was het ontbijt heerlijk! Die ochtend hebben we nog wat in onze hangmat gehangen en rond 14.00 uur was dus de lunch, bestaande uit heerlijke bami met kip. Na de lunch hebben wij onze spullen in gepakt en zijn we samen met Roos en Gio terug gereden naar de stad, omdat we helemaal gesloopt waren en geen zin hadden om nog op de bus te wachten. Aangekomen in de stad zijn we nog even naar de Mc Donalds geweest, waarna we om 19.30 uur allemaal plat lagen op bed. Binnen een minuut was ik weg, helemaal gesloopt van een ontzettend leuk weekend!

En er volgde weer een weekend.. Deze begon op vrijdag. We hadden een partybus met poolparty op het programma staan. Samen met een vriend van ons hadden we dit min of meer georganiseerd. Het was een leuk en geslaagd feestje, waarna we uiteraard met kleren en al in het zwembad zijn geëindigd. Die zondag zijn we naar White Beach geweest, omdat ons kleurtje ons steeds na een week werken behoorlijk in de steek laat. Die lange broeken en werken tijdens de zonuurtjes zijn niet goed voor je kleurtje, kan ik je vertellen. We hadden weliswaar geen betere dag kunnen uitkiezen om naar White Beach te gaan. Onderweg hebben we nog wat eten gehaald bij een restaurantje, en onze koelbox was gevuld. Hutje huren, hangmatten knopen en chillen maar! Het was een heerlijke en zonnige dag.

Vorig weekend zijn we wederom naar Babunhol gegaan, samen met twee vrienden van ons. De swift was weer volgepakt en ditmaal hadden we geen last van gesloten Chinezen. Helaas zat het weer niet helemaal mee. Regen en zon wisselden elkaar af, maar gelukkig hadden we een hutje en konden we in onze hangmatten schuilen wanneer het regende. Ook hebben we nog even van de zon kunnen genieten tijdens het zwemmen. ’s Avonds hebben we samen gekookt en daarna een filmpje gekeken. Een leuke afsluiter van een gezellige dag, waarna onze laatste werkweek alweer was aangebroken..

Het lijkt nu namelijk alsof ik alleen maar feest en op trip ga, maar ondertussen werk ik ook nog volop. In de afgelopen tijd ben ik echt de juf van de groep geworden. De kinderen kennen me goed en weten me te vinden als er iets is. We merken dat ze de manier van werken van Imke en mij fijn vinden en dit maakt de groep een stuk rustiger. Er is meer structuur en een aaneensluiting van activiteiten, die binnen één thema vallen. Hier heb ik jullie in mijn vorige reisverslag al meer over verteld. Vanaf begin maart was het de bedoeling dat een collega van mij mijn groep al zou overnemen, waardoor ik weer een duo zou krijgen. Ik zou dan op de achtergrond moeten blijven, voor als er iets is. Op deze manier zou er een goede overdracht zijn. Ik vond het lastig om de groep al los te laten, nog ver voordat ik zelf zou vertrekken. Gelukkig heb ik nog vaak genoeg de groep kunnen draaien, wanneer ze iets moest doen voor het management, in moest vallen op een andere groep of gewoon niet op kwam dagen. Deze weken hebben voor mij alleen maar bevestigd hoeveel ik heb gehad aan mijn opleiding op de pabo. Op een dag nam mijn duo de kinderen in de kring, om het nieuwe thema te introduceren. Ze luisterden amper en ik heb gedrag van hen gezien wat ze bij mij niet eens hebben vertoond. Voor mij kwam toen ook het besef binnen dat ik binnen een paar maanden een ontzettend goede band heb gekregen met de kinderen. Zij respecteren mij, en ik respecteer hen. Je merkt dat dit gewoon werkt.

Omdat Imke haar lokaal naast mijn ‘lokaal’ (lees: terras) zit, komen we af en toe bij elkaar buurten hoe het gaat. Hierdoor kent zij mijn kinderen ook goed, en ik die van haar. Sinds een paar weken heeft zij een nieuw jongetje in de klas, een jongetje met het syndroom van down. Ik heb nog geen ervaring met het speciaal onderwijs, dus dit was nieuw voor mij. In eerste instantie dacht ik ook dat dit niets voor mij zou zijn, maar niets is minder waar. Ik zou nooit voor het speciaal onderwijs kiezen, maar vind het wel leuk om één op één met deze kinderen om te gaan. En niet alleen ik, maar ook de kinderen uit de groep van Imke en mij zijn bezorgd om hem. In het begin was het nog een beetje raar en even wennen, maar inmiddels wordt hij overal mee naar toe genomen aan de hand en wordt hij altijd in de gaten gehouden. Zelfs de kwajongen van Imkes klas vindt hem schattig en neemt hem iedere dag mee naar het toilet. Dit is geweldig om te zien!

In onze laatste werkweek hebben Imke en ik een evaluatie- en eindgesprek gehad met het management. We hebben hen verteld hoeveel wij eigenlijk hebben geleerd op pedagogisch en organisatorisch vlak, ondanks dat we niet als echte juffen voor de klas hebben gestaan. Toch werk je wel met kinderen in dezelfde leeftijdscategorie en moet je hen nog beter onder ‘controle’ houden, omdat ze er al een ochtend school op hebben zitten en dus nog genoeg energie hebben wat er uit moet. Wat betreft activiteiten ligt het ook redelijk op één vlak, omdat we gewoon lesjes als drama, muziek, kunst en media hebben gegeven. Het enige wat er verder nog mist zijn de echte lessen als rekenen en taal. De managers vonden het leuk om te horen dat wij dit op deze manier hebben ervaren, en vertelden ons op hun beurt dat zij ook van ons hebben geleerd. Ook hebben ze gevraagd of wij een klein verslag willen schrijven, zodat zij deze als naslagwerk kunnen gebruiken.

Afgelopen dinsdag hebben wij een uitstapje gemaakt naar een grote speeltuin tegenover de bakkerij van Fernandes. Elke laatste vrijdag van de maand worden namelijk de verjaardagen gevierd van de kinderen die in die maand jarig zijn geweest. Er worden dan cadeaus gekocht voor die kinderen, ze worden toegezongen door alle kinderen en leidsters van de NSO, er wordt gezorgd voor lekkers en we spelen allerlei spelletjes met de kinderen op het erf. Voor deze maand besloten we om het groots uit te pakken, en om dus naar de speeltuin te gaan. Om 14.00 uur zijn we met drie bussen, volgepropt met zo’n 40 kinderen per bus, richting de speeltuin gegaan. Vanaf 11.00 uur was het al aanpoten geblazen, omdat we ook zouden barbecueën voor de kinderen. Al het eten moest in bakjes worden verpakt: een stukje kip, samen met stokbrood en aardappelsalade. Je kunt je voorstellen wat voor werk dat is, als je zo’n 120 kinderen op de NSO hebt zitten. Maar hier hebben we, samen met de kinderen, in de middag dubbel en dwars van kunnen genieten. We hebben lekker gegeten en de kinderen hebben heerlijk gespeeld in de speeltuin. Om 17.00 uur zaten Imke en ik dan ook helemaal gesloopt in de taxi naar huis, maar het was het dubbel en dwars waard. Leuk om eens mee te maken!

Afgelopen woensdag hebben wij onze laatste dag gehad op het werk, in verband met het lange paasweekend. Nu denken jullie misschien, nu al? Want we blijven hier immers nog zes weken. Dit komt door de maand die wij er bij aan hebben geboekt, want we zouden anders al op 14 april terug gaan naar Nederland. We moesten om 10 uur al beginnen, omdat de kinderen vroeg uit waren in verband met de paasvakantie. Een aantal kwamen ons al groeten omdat ze al waren opgehaald, van andere kinderen konden we de rest van de dag nog lekker genieten. Rond twee uur in de middag werden Imke en ik bij elkaar geroepen, samen met alle kinderen, de managers en alle leidsters van de naschoolse opvang en de kinderopvang. We werden toegesproken door één van de managers, en kregen cadeaus van alle kinderen en leidsters van de NSO en van de leidsters van de KO. Ook hebben we van de managers rozen gekregen en een mok met daarop de vlag en de kaart van Suriname. Een ontzettend leuk en waardig afscheid! We werden keihard geknuffeld door alle kinderen, en toen kwam het besef toch wel even binnen. Want wat zullen we ze missen! Op sommige momenten konden we ze wel achter het behang plakken, maar nu je ze echt goed kent zijn ze zo lief. Ik heb jongens van 9 jaar in de groep die soms gewoon even bij me komen om met me te knuffelen. Niks stoer doen, even knuffelen met de juf moet op die leeftijd ook nog kunnen. Gelukkig is het een fijn idee dat we nog niet vertrokken zijn uit Suriname en dat we zo nog een keertje langs kunnen komen om te kijken hoe het met de kinderen gaat.

Afgelopen donderdag begon voor ons dan officieel de vakantie. Die dag hebben we Wilco opgehaald van Zanderij, de vriend van Wilma. Hij komt hier voor 10 dagen, samen met een vriend van hem (Gerben). We hebben een overvol programma. Afgelopen vrijdag hebben we een speedboottrip gehad, en gisteren een geweldige quad tour door de savanne en de jungle. Maar hier zal ik jullie in mijn volgende reisverslag meer over vertellen, omdat hij wederom al weer erg lang is. Morgen gaan we voor vier dagen wat verder naar het zuiden van Suriname. We gaan naar Blanche Marie. Dit schijnt een mooie plek te zijn met prachtige watervallen. We gaan het mee maken, even weer back to basic en afgesloten van de buitenwereld. Hierover ook later meer.

Ik zal jullie ook nog even jaloers maken met het weer. Af en toe regent het een paar dagen, maar over het algemeen mogen we niet klagen. De afgelopen dagen hebben we zelfs veel zon gehad. Toch merken we wel dat we al zo goed als ingeburgerd zijn. Er zijn nachten dat ik met een dik vest, een lange broek en sokken aan slaap, terwijl het dan 23 graden is. Inmiddels begin ik het al als ‘maar’ 23 graden te zien; het is dan gewoon koud voor Surinaamse begrippen! Overdag is het weer ‘standje sambal’, dus dat is vanaf nu hopelijk bijkleuren geblazen!

Wat ik nog niet heb verteld, maar wat de meesten van jullie waarschijnlijk al wel weten, is dat Imke en ik nog een kleine vakantie hebben geboekt voor eind april. Samen met Ruben gaan we voor acht dagen naar MIAMI! In eerste instantie trok Brazilië ons heel erg, ook omdat dit natuurlijk dicht bij Suriname ligt. Uiteindelijk bleek dat een ticket van Amsterdam naar Rio de Janeiro nog goedkoper is dan een ticket van Paramaribo naar São Paulo en Rio de Janeiro, dus was het voor ons al snel duidelijk dat Brazilië het niet werd. Curaçao hebben we voor twee jaar terug al gezien, en toen kwam Miami ineens voorbij. En zo is het deze bestemming geworden. Tijdens deze vakantie zullen we ook een vierdaagse cruise naar de Bahama’s hebben, wat zeker geen verkeerd vooruitzicht is.

Inmiddels zit ik alweer halverwege pagina 7 in mijn word-documentje. Waarschijnlijk vergeet ik nog veel dingen te vertellen, maar dit verslag is wederom langer dan ik mij voorgenomen had. Toch wil ik jullie bedanken voor het lezen van mijn verslagen. Ik hoop dat jullie op deze manier een beetje een beeld krijgen van wat ik allemaal mee maak. Ik zal proberen om het een beetje bij te houden. Maar zoals ik al zei, ik word inmiddels al een halve Surinamer: no spang! Wat vandaag niet komt, komt volgende week wel.

Bigi brasa en bosi vanuit het nog altijd heerlijke Suriname!