Wan switi Kresneti, nanga wan bun Nyun Yari!

Lieve volgers,

Het is alweer een paar weken geleden dat ik mijn laatste verslag heb gepost, dus tijd voor een nieuwe! We hebben er inmiddels alweer drie werkweken op zitten. Ik had al verteld dat onze werktijden van 11.00uur tot 17.00uur zijn. Op onze eerste dag werden we ingewerkt door de coördinator van de NSO (naschoolse opvang). Zij staat op de groep van de 7-9 jarigen. Imke en ik konden beiden voor een groep kiezen, Imke koos voor de 6-7 jarigen en ik voor de 7-9 jarigen. De coördinator is dus tevens mijn duo-collega. Alleen zij, en de duo van Imke, stoppen per eind december. Wat houdt dat in? Juist, wij krijgen onze eigen groep na de kerstvakantie. Dat werd ons ook even tussen neus en lippen door meegedeeld.

Ik zal jullie proberen te vertellen hoe een werkdag er ongeveer voor ons uit ziet. Om half 11 vertrekken wij uit huis, nadat we eerst de fietsen hebben gepakt en een aantal hekken/poorten verder zijn. Op de eerste dag hebben wij ons netjes gehouden aan het éénrichtingsverkeer hier in Paramaribo. Dat houdt voor ons in dat wij de heenweg, elke dag opnieuw, 1,5 kilometer om moeten fietsen. Na dit één keer te hebben gedaan besloten we dat het ook anders kon. En zo fietsen we nu elke dag een stuk tegen de richting in, door de berm en als echte stuntvrouwen over een aantal obstakels heen. Elke dag blijven we hopen dat onze banden het niet begeven.. Zo zijn we tot nu toe elke keer nog ongeschonden (afkloppen!) op de Keizerstraat aangekomen, waarna we alleen maar rechtdoor hoeven te fietsen via de Kwattaweg. De terugweg verloopt, in tegenstelling tot de heenweg, iets minder avontuurlijk. Gewoon dom rechtdoor fietsen, met het verkeer mee. Het probleem is alleen dat er altijd file is op de Kwattaweg. Zo moeten we af en toe balanceren tussen de auto’s op de weg en de lage berm naast ons. Inmiddels hebben we dan ook al geconcludeerd dat er niets mis is met ons evenwicht. Wel zijn we er achter dat we goed moeten opletten wanneer we weer de weg op kunnen, omdat deze op sommige plekken een stuk hoger ligt dan de berm. Vooral Imke heeft hier ervaring mee, omdat zij het asfalt vorige week van wel heel dichtbij bekeek.. Ik heb dan op mijn beurt wat meer ervaring met het keihard op de rem trappen, om niet over haar heen te rijden.

Oké, terug naar de heenweg: vier kilometer verder, met 30 graden en een lange broek, komen we dan aan op de Kangoeroeschool. Onze anderhalve liter waterfles komt dan ook snel tevoorschijn, om al het zweten tegen te gaan. We kunnen dan even bijkomen van de fietstocht, omdat het de bedoeling is dat er van 11 tot half 1 voorbereid wordt wat je die dag gaat doen met de kinderen. Juist, het is de bedoeling. Of het ook gedaan wordt is een tweede.. Imke en ik hebben inmiddels een beetje onze draai gevonden en weten nu waarbij we wel onze handen uit de mouwen kunnen steken, zodat we niet anderhalf uur stil zitten. Rond een uur of 12 komt de kok op school, met veel, heel veel kip, rijst en groente. Wij verdelen dit dan in bakken voor iedere groep.

Om 12.30 uur komen de eerste kinderen van mijn groep er aan. Dit zijn de 7-jarigen. Om 13.00 uur zijn de 8-9 jarigen vrij van school en sluiten ook zij zich aan bij de groep. Het schooluniform mag dan uit, de vrijetijdskleding wordt aangetrokken. Als alle kinderen aan tafel zitten wordt het eten opgeschept. De kinderen maken daarna zelf hun borden schoon en tegen die tijd is het alweer half 2/2 uur. Daarna is er een half uur ‘krutu’. Dit houdt in dat er een kringgesprek is, waarbij de kinderen zelf iets mogen inbrengen of waarbij er wordt gepraat over actuele onderwerpen. Van 14.00 uur tot 16.00 uur zijn er activiteiten, die dagelijks variëren. Op maandag is dit muzische vorming, op dinsdag drama en sport, op woensdag knutselen, op donderdag zwemmen en op vrijdag media. Het zijn voornamelijk vrije activiteiten, want de kinderen hebben de hele ochtend natuurlijk al op school gezeten. Ik moet er dan ook af en toe voor waken dat ik niet in de ‘juffenrol’ verval en er even een rekenlesje doorheen gooi. Ook krijgen de kinderen op maandag en woensdag huiswerkbegeleiding van een extern persoon. Om 16.00 uur is het tijd om lekker te spelen op het erf. Dit duurt tot 17.00 uur, waarbij het eigenlijk gewoon wachten is tot iedereen is opgehaald. Dit kan verspreid zijn over de hele middag, omdat het afhankelijk is van hoe laat de ouders/verzorgers vrij zijn van hun werk.

De afgelopen weken is zowel Imke als ik voornamelijk bezig geweest met kerstknutsels. Drama, sport en media heb ik dan ook nog niet voorbij zien komen. Bij knutselen ben ik gewend dat de juf het uitlegt en dat de kinderen het zelf maken, maar hier is voornamelijk de juf zelf aan het werk. Zo heb ik al 25 schoentjes voor kinderdag (sinterklaas) gemaakt en inmiddels ook al 15 kerststerren. Imke heeft al 25 kerstboompjes gemaakt. Van de drie werkweken heb ik ook al zes dagen alleen de groep gedraaid, waarvan er meteen al drie in de eerste werkweek. Eén dag inwerken en mijn duo ging de drie dagen daarop met verlof. Oké.. improviseren maar! Gelukkig mocht Imke mij zo nu en dan assisteren en stonden we samen op mijn groep.

Langzaam maar zeker wennen we aan de manier van werken. In het begin was het nog even inkomen, omdat dit niet is waar wij in feite voor geleerd hebben. Maar inmiddels kennen we de kinderen en de collega’s een stuk beter en wordt het steeds leuker. Zo hebben we morgenavond een kerstdiner met alle collega’s van de KO (kinderopvang) en de NSO (naschoolse opvang). Kerstvakantie hebben Imke en ik amper, omdat de opvang gewoon door moet blijven gaan voor ouders die werken in de vakantie. Zo werken we aankomende week drie dagen voor kerst en die week erop twee dagen voor Owru Yari (oud en nieuw). Morgen wordt een pittig dagje, want dan moeten we werken van 08.00 uur tot 17.00 uur. Imke en ik zijn namelijk vrijdag gevraagd of wij groep 4 ’s ochtends willen draaien, in verband met een managementvergadering. We voelen ons erg vereerd en hebben dan ook gezegd dat we dit zeker willen doen. ‘Want waarom zou je vervanging verderop zoeken, als je twee leerkrachten bij de NSO hebt rondlopen?’, aldus de directrice.

Genoeg over het werk. Want behalve werken doen we nog genoeg andere leuke dingen. Op donderdag luiden we vaak het weekend al in, omdat Havana dan open is. Een groot voordeel aan onze werktijden is namelijk dat we toch pas om 11.00 uur hoeven te beginnen. De eerste keer in Havana begon meteen goed, omdat ik een enorme blunder heb begaan. Ik dacht namelijk een oude bekende van vorig jaar te zien, waar ik op de Parbo Night (die maandag ervoor) ook al naar had gezwaaid. Aangezien er werd terug gezwaaid, dacht ik het goed te hebben gezien. Tot Imke in Havana naar mij toe kwam en zei dat hij verdacht veel op Ramon Beuk leek (voor de kenners; de beroemde Surinaamse kok). Na in twijfel te zijn gebracht, welke steeds groter werd, besloten we om het na een uur toch maar te vragen. En inderdaad, het was Ramon Beuk. Geen oude bekende.. Maar ach, ik kan in ieder geval zeggen dat Ramon Beuk naar mij heeft gezwaaid.

Op vrijdagavond is het, na een toch wel vermoeiende werkdag na een paar uurtjes slaap, tijd voor Touché. Op zaterdag komen we dan vaak bij, doen we boodschappen en draaien we wat wasjes. Op zondag liggen we vaak aan het zwembad. Afgelopen dinsdag zijn we naar de Hermitage Mall en de bioscoop geweest. Daar hebben we een Braziliaanse film gezien: Trash. Een aangrijpende, maar mooie film! Dus voor de liefhebbers..

Aangezien kerst in aantocht is, willen we dat niet onopgemerkt voorbij laten gaan. De kerstboom staat dan ook al twee weekjes, opgetuigt en al, in ons huis. Toch kan ik, buiten de vele versiering en lichtjes in de stad om, maar moeilijk beseffen dat het bijna kerst is. In Nederland kennen we dat namelijk niet met 30 graden.. Vanavond gaan we naar het onafhankelijkheidsplein, om even wat leuke kiekjes te maken bij de enorme kerstboom die daar staat. En niet alleen kerst is in aantocht, maar ook Owru Yari. Dit schijnt hét feest hier te zijn, dus we zijn erg benieuwd wat ons te wachten staat. Vervelen doen we dus zeker niet!

Ik zie dat ik alweer veel te lang van stof ben geweest, dus ik vind het wel even genoeg voor dit verslag. Ik zou zeggen: wan switi Kresneti, nanga wan bun Nyun Yari! Prettige kerstdagen, en een gelukkig Nieuwjaar!

Veel liefs vanuit een ‘kerstig’ Paramaribo